Thessaloniki en weer thuis

Dag 94 24 juli
Een dag in THESSALONIKI
Wat een stad. Meer dan een miljoen inwoners zeggen ze en wat mij betreft totaal verziekt door de auto. Teveel auto’s, te veel smerige auto’s te veel asfalt enz. Maar ik ben hier en ga er het beste van maken. Ik ga met zonsopkomst even naar zee. De seaview van mijn appartement is om een hoekje maar de zee is maar 25 meter weg. Die had ik gemist, na in het begin elke dag langs de Oostzee te hebben gefietst heb ik nu al sinds Usedom geen zee gezien. Normaal zie ik minstens elke week de zee, in elk geval eventjes. Ik neem een kaartje voor de hop on hop off bus en rij door de stad. Die is inderdaad niet ingericht op auto’s laat staan op bussen. Maar we komen er wel door met vele andere bussen en auto’s. De stad is tegen verschillende heuvels opgebouwd en dat geeft bovenop prachtig zicht op de stad en de zee. Ik hop on en off, loop wat rond, bezoek verschillende kerken, maar die verbleken bij wat ik al heb gezien. Kortom ik ben ook wat dat betreft even aan het eind, en ik besluit te gaan zwemmen. Daarvoor neem ik de watertaxi, hier in Thessaloniki kan of mag? je nergens zwemmen. Een heerlijke boottocht van een uur verder duik ik de zee in. Heerlijk. Nog wel in de baai van de stad, de echt mooie stranden liggen verderop. Ik heb ondertussen via de fietsenwinkel ook een taxi naar het vliegveld geregeld. Ze kennen de eisen, maar ik wordt gebeld door een chauffeur met een Skoda Octavia. (past dat Paul?). We maken het morgen wel passend. De trappers gingen makkelijk van mijn fiets en feitelijk is de fiets klaar voor transport. Ik pak de rest ook in en stop alles al in de omzak. Ik blijf met alle tassen en inhoud denk ik wel onder de 20 kg. De fiets mag 32 (!) kg wegen bij Transavia. Die blijft ook ruim onder de 20 kg. Booking heeft mijn klacht al naar tevredenheid afgehandeld.

DAG 95 25 juli 2019
De thuisreis
Na ruim 3 maandag onderweg en bijna 8000 km verder ga ik vandaag naar huis.
Wordt merkwaardig, maar lekker weer thuis met Maureen is een goed vooruitzicht, en ik schijn ook een prima bed te hebben al heb ik nooit problemen met slapen op mijn campingmatje.
De taxi komt me om 12.00 uur halen, heb ik tijd om de fiets goed in te pakken en verder wordt het wachten. Vliegreizen is wachten tenslotte, wachten op vertrek, aankomst, bagage en alles wat daartussen zit. Met fietsen is dat anders. Dus ik heb de hele morgen nog voor Thessaloniki. Ik ben als altijd vroeg wakker en pak weer de zonsopkomst mee aan zee. Pak alles rustig in, en verbaas me toch over het totaalgewicht van de tassen. Er zijn geen goede instructies voor hoe de fiets moet worden ingepakt, dus in de doos en nog kunnen rollen lijkt mij prima.
Ik loop nog wat door Thessaloniki, en ik denk dat als je hier buiten het toeristenseizoen bent dat het een leuke stad kan zijn. Behalve dan de auto’s overal auto’s. Ik neem een uitgesteld ontbijt en bestel een cappuccino frappe, dat wordt de beste die ik ooit dronk. Als de stad verder wil moeten ze echt iets doen aan het autoverkeer. Handhaven van de maximum snelheid en parkeerverboden zou een goede start zijn. Ook misschien wat elektrische auto's? Ze zijn bezig met de aanleg van een metro, maar niemand heeft het vertrouwen dat die op korte termijn klaar zal zijn, en over het budget durven ze al helemaal niet te denken. Geleerde lessen uit Amsterdam zou leerzaam kunnen zijn?
De taxi komt op tijd en het wordt passen en meten en voorwiel eruit, ook goed. Mooi op tijd op het vliegveld dus inderdaad het wachten kan beginnen. Dan inchecken, fiets wordt niet geaccepteerd, die moet ik laten verpakken in plastic bij de seal meneer. De waarom vraag wordt als hinderlijk beschouwd, dat is nu eenmaal zo. Oké, maar de seal meneer kan helemaal niet zo grote doos met fiets sealen en heeft er zo wie zo geen zin in. Goh, jammer en nu vragen ze aan mij. Dat is leuk, ik wilde jullie net hetzelfde vragen! Uiteindelijk heb ik het voorwiel uit de fiets gehaald en met een rol tape die ik vanmorgen nog had gekocht de doos van een mooie laag tape voorzien. Goed genoeg? Goed genoeg! We zijn een uurtje verder ondertussen. Ik moet voor de bagage check mee naar de kelder voor een scan van de fiets, dat lukt niet hij is te groot voor de scanner, dan maar rechtop, en ook daar mag ik door naar de volgende ronde.
Ook weer de scan, ik word onvriendelijk gevraagd of er een tablet of zo in mijn tas zit, ik wil ja zeggen maar mijn tas is al uit min handen gegrist. Ik geef aan dat er een tablet in zit, maar de douane dame is niet geïnteresseerd. Dan niet, maar de scan geeft aan dat er iets geks in zit, een tablet of zo? Het mag over, tablet apart en ik mag weer door! Aan de andere kant zijn ze al even ongeduldig, je zal je dag maar niet hebben en moeten werken. Dat heb ik al lang niet gehad.
De vlucht is probleemloos. We kruisen de route die ik heb gefietst 6 keer, de eerste keer bij Belgrado, als we over de Donau vliegen, daarna net ten noorden van Hedjkö, bij de Neusiedlersee, dan over Klosterneuburg weer bij de Donau dus, over Cheb, net ten westen van Windheim en tenslotte net ten noorden van Point Alfa.
Vanuit de lucht kan je al die grenzen die we ooit bedacht hebben helemaal niet zien, het lijkt of ze er niet zijn en toch hebben ze van die grote gevolgen, gehad en nog steeds.
En dan dus weer op Schiphol we landen exact op de aangegeven tijd, dat heb ik nog nooit eerder meegemaakt. De volgende wachtfase op de bagage en hopen dat de fiets nog een beetje heel is. Alles komt snel en is heel. Ik zet de fiets weer in elkaar, trappers eraan, stuur recht hang de bagage eraan en ga richting trein. Even later ben ik in Leiden, nog wat lucht in de banden erbij bij het station en steppen naar huis.
Het einde van een fantastische fietstocht, een herhaling waard!