Langs de Oostenrijks Hongaarse grens
Blijf op de hoogte en volg Geert
02 Juli 2019 | Hongarije, Szentgotthárd
Dag 70 30 juni
BRATISLAVA – HEGYKÖ (H) 119 km SaRa Termal kemping
Het is zondag en heerlijk rustig op de weg. Na een uitgebreid inclusief ontbijt vertrek ik en al na 9 km ben ik weer bij de grens van Slowakije en Oostenrijk. Het aantal kilometers in Slowakije is heel beperkt en nog hoog doordat ik naar de camping ben gefietst. Het laatste stuk Bratislava was door een van de karakteristieke pre-fab betonnen flat buitenwijken. Het heeft nu allemaal een kleurtje gekregen en ziet er daarmee beter uit maar het blijven wel veel flats met daarbij nu ook wel erg veel auto ‘s. Overigens staat er bij elke grensovergang van Oostenrijk met geasfalteerde wegen vandaag een douanemedewerker te controleren.
Oostenrijk in kom ik in Burgenland, vergelijkbaar met een grote polder, met inderdaad veel landbouw, de granen, knollen, maïs alles komt weer voorbij en later ook wijnbouw. Het landschap wordt naast de landbouw gedomineerd door tientallen windmolens, windmolens overal waar je kijken kan. Het is een indrukwekkend schouwspel, zeker ook de schaduwlijnen, maar ik kan me voorstellen dat als je er dichtbij woont er gillend gek van wordt. Eerste hoogtepunt daarna is het 3 landenpunt Slowakije, Oostenrijk, Hongarije. Daar is wat ze noemen een sculpturenpark. De moeite waard, verschillende beelden die vorm geven aan vrijheid, vrijheid net wel, net niet. Naast de traditionele grenspalen staat een paal met prikkeldraad.
De Oostenrijkse weg naar het drielandenpunt is vers geasfalteerd precies tot de grens, dan stopt het. Je moet je grenzen kennen.
Dan Nickelsdorf. Dat was vroeger een grensplaats van betekenis. De doorgaande weg Wenen – Budapest kwam door dit dorp. En het dorp staat in mijn herinnering gegrift als dorp van het witgoed. In de 70 en 80 er jaren waren er hier vele witgoedzaken waar Hongaren die een dagvisum bemachtigd hadden en voldoende spaargeld in harde valuta hadden kunnen omzetten, een koelkast of wasmachine kwamen kopen. Het leverde tragi-komische taferelen op van Trabantjes , Wartburgs en Skoda’s met koelkasten rechtop op de imperiaal. Niet 1 maar kolonnes van die auto’s zag je dan.
Verder heb ik ooit nog eens net voorbij Nickelsdorf, net in Hongarije vlak na Kerst een 10-tal uren in de file gestaan met stevige sneeuwval en daardoor verschillende aanrijdingen. Om een uur of 5 in de ochtend kwam de politie langs lopen, “langsam fahren”zeiden ze, wij wilden best. Maar het duurde nog even voor er beweging inkwam.
En Andau. Het dorp is bekend van de brug over het Einserkanaal (Hansági-főcsatorna), hier de grens tussen Oostenrijk en Hongarije. In 1956 in november zijn 70.000 Hongaren over deze brug naar het Westen gevlucht na de opstand in Budapest. Daarna kwam de grens helemaal potdicht te zitten. Er zijn toen 200.000 Hongaren gevlucht en velen zijn ook in Nederland terecht gekomen. Langs de 9 km weg van Andau naar de brug is ook weer een sculpturen galerij ingericht. Ik zie vele emoties voorbij komen in de beelden van meestal metaal en hout, wanhoop, twijfel, hoop, geborgenheid, boeiend om te zien, helaas niet heel goed onderhouden. Eén van de beelden is een toren met verschillende plateaus en het zicht op de lucht wordt als je erdoor naar boven kijkt steeds kleiner. Wanhoop, hoop? Ik heb ooit een biografie van een oud concentratiekampbewoner gelezen waarin hij zei dat voor hem de dag goed was als hij een stukje lucht had gezien. Hoop?
Het fietspad langs het kanaal is prachtig met herten en hazen die zich massaal laten zien.
Hongarije blijft ook al zo herkenbaar. Het eerste dorpje was zo karakteristiek qua opbouw en de lokale blauwe pomp stond er ook nog en werkte nog. Daarom was en is (?) het altijd zo lekker fietsen in Hongarije je had altijd vers water. Bovendien was er in elk dorp een supermarktje, in de communistische tijd een abc supermarkt gesponsord vanuit de staat.
Ik kom uit in Hegykö (hedjkeu) op een camping met een thermaal bad. Heerlijk de spieren ontspannen na weer een heerlijke fietsdag. En ja ook hier is het warm, maar geen records, en het waait hard.
Dag 71 1 juli
HEDYKÖ – KÖSZEG 110 km Camping Gyöngyvirag
Als er gezwommen kan worden dan doe ik dat ook maar, dus voor het koffieontbijt, ik heb geen brood of yoghurt, de winkels waren gisteren dicht, even één van de baden in. Het water komt uit een bron en als vaker hier in Hongarije is het zwavelhoudend water, je ruikt het van verre, geen heel aangename geur. Op pad en dus eerst wat boodschappen, de temperatuur is al aardig opgelopen. Vandaag is de route een grote omweg om maar de grens te blijven volgen. Dat kan je overslaan, maar dat doe ik niet in dit geval. Na een mooi begin op relatieve hoogte met zicht op het natuurgebied rond de Neudsiedlersee, kom ik bij het Pan European picknick Memorial park. Dat wilde ik niet overslaan. Het park herdenkt de picknick die in augustus 1989 is gehouden. Tijdens deze picknick zijn enkele honderden Oost-Duitsers, die zich op de ambassade in Budapest hadden verschanst naar het Westen gegaan, oogluikend toegestaan door de Hongaarse autoriteiten. Zij beschouwden het als DE grote testcase m.b.t. het vrijheidsgehalte van de Perestrojka politiek van Gorbatsjov. We kennen het vervolg. 1 beeld heet “open deuren”, en bestaat uit open deuren, een ander “break-through” en is moeilijk te beschrijven. Verschillende personages beleven verandering. Ook staat er een Japanse pagode met Japanse seringenbomen. Hongarije was destijds de meest liberale staat in het Oostblok met op een gegeven moment een Adidas winkel in de belangrijkste winkelstraat in Budapest en als eerste openden ze een McDonalds. Je moet vooruitgang ergens aan afmeten.
Sopron is nog steeds een leuke stad, maar het is te warm om te blijven. Fietsend maak je nog een beetje rijwind en dat is nodig. Dit was de warmste dag van mijn tocht en ik heb ongeveer 8 liter vocht naar binnen gewerkt en er kan nog bij.
In Lutzmannsburg kom ik de eerste Protestantse kerk tegen in Oostenrijk, daar hebben ze er niet veel van. Weer Hongarije in wat laatste klimwerk en ik bereik Köszeg. De camping is leuk een soort grote achtertuin bij een pension. Het stadje is erg mooi. 2 mooie pleinen, gezellige terrasjes prima.
Weer een fietsdag voorbij.
Dag 72 2 juli
KÖSZEG – SZENTGOTTHARD Camping Alpokaljja 81 km
Een relatief korte rit vandaag. Na Szentgotthard is geen camping en het enige pension verderop, volgens boekje en volgens booking was bezet. Dat ik op tijd stoppen moest kwam achteraf goed uit. Toen de tent goed en wel stond brak er een heerlijk onweer los en heeft het 2 uur lang stevig geregend. Mijn tent verdient nog steeds een royale 8 als het op waterdichtheid aankomt.
Een mooie rit, zo veel mogelijk het routeboek volgend. Routebordjes zijn er af en toe dus dat helpt niet echt. Bordjes die er zijn wijken toch ook hier weer regelmatig af van mijn nieuwste druk van het routeboek.
Ik vertrek als altijd tijdig en ben daardoor voor openingstijd bij een “IJzeren Gordijn" museum. Een interessante privé verzameling tentoongesteld in een veel te kleine achtertuin en als gezegd nog niet open als ik er ben. Er is al wel een groep, maar ik ben nog niet welkom.
Gek eigenlijk dat er geen enkel Oostenrijks of Hongaars museum is langs de grens dat de “ koude oorlog" als onderwerp heeft. Ik kom wel langs een wijnmuseum, dat spreekt mij dan weer minder aan.
Verder veel verhalen uit de laatste fase van de 2e WO vandaag. In één van de kerken op de route zijn gevangenen, die met de Duitsers om te ontvluchten aan de Russen westwaarts gingen, geëxecuteerd.
De Oostenrijks Hongaarse grens is 321 km lang. Ik ben de grens 19 keer gepasseerd, het blijft merkwaardig hoe makkelijk dat nu is, al zijn alle Oostenrijkse grensposten op geasfalteerde wegen bemenst. Morgen stopt het Oostenrijkse deel van de grens en ga ik Slovenië in als ik de grens passeer. Dat is maar een klein stukje, 94 km, dan begint Kroatië al weer. De aard van de grens lijkt anders, niet de echte Oost West scheiding maar een grens met Joegoslavië, deels vriend maar met een ander soort communisme.
Szentgotthard (Szent is Sint) is een echte grensplaats, dus veel supermarkten, souvenirwinkels, geldwisselaars, barretjes enzovoort. Benzine is hier aan beide kanten van ongeveer even duur dus geen extra tankstations.
Wat opvalt in Oostenrijk is het grote aantal kapelletjes, Maria beelden, crucifixen en kruizen langs de weg. En altijd goed onderhouden. Je ziet ze ook in Hongarije, Slowakije, Tsjechië en Duitsland maar nergens zoveel als in Oostenrijk. Zegt dat nog iets over hun religiositeit vandaag of is dat iets van gisteren en vorige generaties. Toen ik op een zaterdagmiddag een kerk binnenliep en de mis bezig was bleek het aantal bezoekers erg klein.
BRATISLAVA – HEGYKÖ (H) 119 km SaRa Termal kemping
Het is zondag en heerlijk rustig op de weg. Na een uitgebreid inclusief ontbijt vertrek ik en al na 9 km ben ik weer bij de grens van Slowakije en Oostenrijk. Het aantal kilometers in Slowakije is heel beperkt en nog hoog doordat ik naar de camping ben gefietst. Het laatste stuk Bratislava was door een van de karakteristieke pre-fab betonnen flat buitenwijken. Het heeft nu allemaal een kleurtje gekregen en ziet er daarmee beter uit maar het blijven wel veel flats met daarbij nu ook wel erg veel auto ‘s. Overigens staat er bij elke grensovergang van Oostenrijk met geasfalteerde wegen vandaag een douanemedewerker te controleren.
Oostenrijk in kom ik in Burgenland, vergelijkbaar met een grote polder, met inderdaad veel landbouw, de granen, knollen, maïs alles komt weer voorbij en later ook wijnbouw. Het landschap wordt naast de landbouw gedomineerd door tientallen windmolens, windmolens overal waar je kijken kan. Het is een indrukwekkend schouwspel, zeker ook de schaduwlijnen, maar ik kan me voorstellen dat als je er dichtbij woont er gillend gek van wordt. Eerste hoogtepunt daarna is het 3 landenpunt Slowakije, Oostenrijk, Hongarije. Daar is wat ze noemen een sculpturenpark. De moeite waard, verschillende beelden die vorm geven aan vrijheid, vrijheid net wel, net niet. Naast de traditionele grenspalen staat een paal met prikkeldraad.
De Oostenrijkse weg naar het drielandenpunt is vers geasfalteerd precies tot de grens, dan stopt het. Je moet je grenzen kennen.
Dan Nickelsdorf. Dat was vroeger een grensplaats van betekenis. De doorgaande weg Wenen – Budapest kwam door dit dorp. En het dorp staat in mijn herinnering gegrift als dorp van het witgoed. In de 70 en 80 er jaren waren er hier vele witgoedzaken waar Hongaren die een dagvisum bemachtigd hadden en voldoende spaargeld in harde valuta hadden kunnen omzetten, een koelkast of wasmachine kwamen kopen. Het leverde tragi-komische taferelen op van Trabantjes , Wartburgs en Skoda’s met koelkasten rechtop op de imperiaal. Niet 1 maar kolonnes van die auto’s zag je dan.
Verder heb ik ooit nog eens net voorbij Nickelsdorf, net in Hongarije vlak na Kerst een 10-tal uren in de file gestaan met stevige sneeuwval en daardoor verschillende aanrijdingen. Om een uur of 5 in de ochtend kwam de politie langs lopen, “langsam fahren”zeiden ze, wij wilden best. Maar het duurde nog even voor er beweging inkwam.
En Andau. Het dorp is bekend van de brug over het Einserkanaal (Hansági-főcsatorna), hier de grens tussen Oostenrijk en Hongarije. In 1956 in november zijn 70.000 Hongaren over deze brug naar het Westen gevlucht na de opstand in Budapest. Daarna kwam de grens helemaal potdicht te zitten. Er zijn toen 200.000 Hongaren gevlucht en velen zijn ook in Nederland terecht gekomen. Langs de 9 km weg van Andau naar de brug is ook weer een sculpturen galerij ingericht. Ik zie vele emoties voorbij komen in de beelden van meestal metaal en hout, wanhoop, twijfel, hoop, geborgenheid, boeiend om te zien, helaas niet heel goed onderhouden. Eén van de beelden is een toren met verschillende plateaus en het zicht op de lucht wordt als je erdoor naar boven kijkt steeds kleiner. Wanhoop, hoop? Ik heb ooit een biografie van een oud concentratiekampbewoner gelezen waarin hij zei dat voor hem de dag goed was als hij een stukje lucht had gezien. Hoop?
Het fietspad langs het kanaal is prachtig met herten en hazen die zich massaal laten zien.
Hongarije blijft ook al zo herkenbaar. Het eerste dorpje was zo karakteristiek qua opbouw en de lokale blauwe pomp stond er ook nog en werkte nog. Daarom was en is (?) het altijd zo lekker fietsen in Hongarije je had altijd vers water. Bovendien was er in elk dorp een supermarktje, in de communistische tijd een abc supermarkt gesponsord vanuit de staat.
Ik kom uit in Hegykö (hedjkeu) op een camping met een thermaal bad. Heerlijk de spieren ontspannen na weer een heerlijke fietsdag. En ja ook hier is het warm, maar geen records, en het waait hard.
Dag 71 1 juli
HEDYKÖ – KÖSZEG 110 km Camping Gyöngyvirag
Als er gezwommen kan worden dan doe ik dat ook maar, dus voor het koffieontbijt, ik heb geen brood of yoghurt, de winkels waren gisteren dicht, even één van de baden in. Het water komt uit een bron en als vaker hier in Hongarije is het zwavelhoudend water, je ruikt het van verre, geen heel aangename geur. Op pad en dus eerst wat boodschappen, de temperatuur is al aardig opgelopen. Vandaag is de route een grote omweg om maar de grens te blijven volgen. Dat kan je overslaan, maar dat doe ik niet in dit geval. Na een mooi begin op relatieve hoogte met zicht op het natuurgebied rond de Neudsiedlersee, kom ik bij het Pan European picknick Memorial park. Dat wilde ik niet overslaan. Het park herdenkt de picknick die in augustus 1989 is gehouden. Tijdens deze picknick zijn enkele honderden Oost-Duitsers, die zich op de ambassade in Budapest hadden verschanst naar het Westen gegaan, oogluikend toegestaan door de Hongaarse autoriteiten. Zij beschouwden het als DE grote testcase m.b.t. het vrijheidsgehalte van de Perestrojka politiek van Gorbatsjov. We kennen het vervolg. 1 beeld heet “open deuren”, en bestaat uit open deuren, een ander “break-through” en is moeilijk te beschrijven. Verschillende personages beleven verandering. Ook staat er een Japanse pagode met Japanse seringenbomen. Hongarije was destijds de meest liberale staat in het Oostblok met op een gegeven moment een Adidas winkel in de belangrijkste winkelstraat in Budapest en als eerste openden ze een McDonalds. Je moet vooruitgang ergens aan afmeten.
Sopron is nog steeds een leuke stad, maar het is te warm om te blijven. Fietsend maak je nog een beetje rijwind en dat is nodig. Dit was de warmste dag van mijn tocht en ik heb ongeveer 8 liter vocht naar binnen gewerkt en er kan nog bij.
In Lutzmannsburg kom ik de eerste Protestantse kerk tegen in Oostenrijk, daar hebben ze er niet veel van. Weer Hongarije in wat laatste klimwerk en ik bereik Köszeg. De camping is leuk een soort grote achtertuin bij een pension. Het stadje is erg mooi. 2 mooie pleinen, gezellige terrasjes prima.
Weer een fietsdag voorbij.
Dag 72 2 juli
KÖSZEG – SZENTGOTTHARD Camping Alpokaljja 81 km
Een relatief korte rit vandaag. Na Szentgotthard is geen camping en het enige pension verderop, volgens boekje en volgens booking was bezet. Dat ik op tijd stoppen moest kwam achteraf goed uit. Toen de tent goed en wel stond brak er een heerlijk onweer los en heeft het 2 uur lang stevig geregend. Mijn tent verdient nog steeds een royale 8 als het op waterdichtheid aankomt.
Een mooie rit, zo veel mogelijk het routeboek volgend. Routebordjes zijn er af en toe dus dat helpt niet echt. Bordjes die er zijn wijken toch ook hier weer regelmatig af van mijn nieuwste druk van het routeboek.
Ik vertrek als altijd tijdig en ben daardoor voor openingstijd bij een “IJzeren Gordijn" museum. Een interessante privé verzameling tentoongesteld in een veel te kleine achtertuin en als gezegd nog niet open als ik er ben. Er is al wel een groep, maar ik ben nog niet welkom.
Gek eigenlijk dat er geen enkel Oostenrijks of Hongaars museum is langs de grens dat de “ koude oorlog" als onderwerp heeft. Ik kom wel langs een wijnmuseum, dat spreekt mij dan weer minder aan.
Verder veel verhalen uit de laatste fase van de 2e WO vandaag. In één van de kerken op de route zijn gevangenen, die met de Duitsers om te ontvluchten aan de Russen westwaarts gingen, geëxecuteerd.
De Oostenrijks Hongaarse grens is 321 km lang. Ik ben de grens 19 keer gepasseerd, het blijft merkwaardig hoe makkelijk dat nu is, al zijn alle Oostenrijkse grensposten op geasfalteerde wegen bemenst. Morgen stopt het Oostenrijkse deel van de grens en ga ik Slovenië in als ik de grens passeer. Dat is maar een klein stukje, 94 km, dan begint Kroatië al weer. De aard van de grens lijkt anders, niet de echte Oost West scheiding maar een grens met Joegoslavië, deels vriend maar met een ander soort communisme.
Szentgotthard (Szent is Sint) is een echte grensplaats, dus veel supermarkten, souvenirwinkels, geldwisselaars, barretjes enzovoort. Benzine is hier aan beide kanten van ongeveer even duur dus geen extra tankstations.
Wat opvalt in Oostenrijk is het grote aantal kapelletjes, Maria beelden, crucifixen en kruizen langs de weg. En altijd goed onderhouden. Je ziet ze ook in Hongarije, Slowakije, Tsjechië en Duitsland maar nergens zoveel als in Oostenrijk. Zegt dat nog iets over hun religiositeit vandaag of is dat iets van gisteren en vorige generaties. Toen ik op een zaterdagmiddag een kerk binnenliep en de mis bezig was bleek het aantal bezoekers erg klein.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
