Een dag in Roemenië en weer terug in Servië

Dag 84 14 juli
TEKIJA – NEGOTIN 108 KM Guesthouse & Camp for adventurers urban guerilla. (Ik heb de naam niet verzonnen)
Ik sta vroeg op, zelfs voor mijn doen. Dus voor half 8 ben ik klaar voor vertrek. Buurvrouw Lena is dan ook al helemaal ingepakt. Zij gaat noordwaarts, ik zuidwaarts.
Ik ga naar de “iron gate 1”, de stuwdam die Servië en Roemenië hier verbindt en fiets vandaag via Roemenië verder. De grenscontrole is snel, ik krijg een stempel Servië uit en in Roemenië wordt zelfs de echtheid van mijn paspoort niet met een machientje gecontroleerd, ik mag door, maar de douanier wil wel graag met me mee op reis als hij de verschillende visa ziet.
Tot nu heb ik veel spookverhalen over het verkeer in Roemenië gehoord , maar gelukkig valt het mij mee. Het is zondag en ik heb maar een klein stukje “snelweg", de E70, duidelijk de transit naar Bulgarije en Turkije, dus vele Turkse en Bulgaarse vrachtauto’s halen me in, maar ze doen dat netjes en er is een kleine vluchtstrook waar ik op kan rijden. Dan mag ik wel en de vrachtauto’s niet door het centrum van Drobeta-Turnu Severin. De plaatsnamen zijn hier verhalen op zich, Severin komt in elk geval van een Romeinse keizer. Een leuk maar op zondagmorgen rustig stadje, in één van de kerken is een dienst gaande die naar buiten versterkt wordt weergegeven. Het klinkt als Oosters Orthodox, ik durf in mijn fietskleren niet naar binnen. Na de stad nog een stukje gedeelde snelweg (Boekarest 335 km) en dan de rust in. Op een gegeven moment heb ik vaker paard en wagen ingehaald dan ik auto’s heb gezien. Plaatsjes met namen als Burila Mare, Ostrovu Mare komen voorbij. Je waant je aan zee.
Het deel van Roemenië waar ik vandaag doorheen fiets maakt een arme indruk. De landbouw is kleinschalig, af en toe een koe en kleine velden met gewassen. Onderhoud aan de wegen is slecht.
Dan ga ik via de “iron gate 2”, een kleine versie van de 1, terug Servië in. Een heel erg rustige grenspost, ik ben de enige. De mevrouw aan Roemeense kant probeert nog even of ik echt geen” technical certificate” voor mijn fiets nodig heb, maar geeft de strijd op als ik stug blijf volhouden dat dat voor een fiets niet nodig is. Wilde ze echt wat geld zien? Er hangen overal grote posters met biedt geen geld aan en accepteer het nooit, met daarbij een telefoonnummer voor klokkenluiders.
Weer een stempel dit keer Servië in en alles is binnen 5 minuten weer geregeld. Dan door naar Negotin, de richtingaanwijzers spreken elkaar tegen, maar het is makkelijk te vinden. Ik heb geboekt in een guesthouse en slaap in een tent in de tuin. De eigenaar, Boyan, onthaalt iedereen vriendelijk met bier en koffie. Negotin is een ook weer een leuk stadje en iedereen hier kijkt tennis deze middag. Wint Djokovic? En ja hij wint in 5 sets. Hier iedereen blij en gisteren in Roemenië was iedereen blij met de winst van Halep. Ik zit in de goede kant van Europa.
Sport is hier is Servië heel belangrijk. Zelfs binnen de muren van de burcht in Belgrado zijn tennisbanen. Maar ze houden hier het meest van teamsporten, voetbal is het grootst, maar daar vinden ze zich niet zo goed in, basketbal, volleybal en waterpolo zijn echt de trots hier.
Boyan is zelf ook een enthousiast tennisser, is prof geweest en geeft nu op de tennisbaan in zijn achtertuin les.
In Negotin bezoek ik de Svete Trojice kerk. Uiterlijk een beetje de standaard orthodoxe kerk en van binnen ook. Ik ontmoet één van de lokale priesters in zijn kluspij, hij is bezig met de restauratie van al het schilderwerk in het front van de kerk. Ik moet mee naar achter en om te zien hoe mooi het wordt en het wordt vast mooi en het is nog heel veel werk. De iconen zijn naar Novi Sad voor restauratie.
Het plafond van de kerk is ook mooi, maar erg aangetast door jarenlange, eeuwenlange (?), rook van de kaarsen. Ze zijn erg zwart de onderliggende schilderijen zijn met moeite zichtbaar. Geld ontbreekt voor herstel daarvan. Ook hier hebben ze last van teruglopende ledenaantallen en kerkbezoek. Dat komt ook en dat bevestigt alle eerdere verhalen door de vele families die naar Oostenrijk en Duitsland gaan voor werk. Een oplossing ziet hij niet zo snel.
Met de eigenaar van het restaurant waar ik wat eet hebben we het ook nog over de leegloop van de dorpen, ook hier. De gevolgen zijn groot. Lege dorpen, alle ondersteunende functies die langzaam verdwijnen. Er is hier echt een buitencultuur, lekker samen koffie drinken op een terras, maar je ziet ook de restaurants en cafés verdwijnen. En ook hij weet niet of lidmaatschap van de EU wel de oplossing is, hij vreest dat de leegloop dan nog harder zal gaan.
Het uploaden van foto's lukt moeizaam, dat zal met de kwaliteit van de Wi-Fi te maken hebben. Ik zal blijven proberen foto's toe te voegen.